Manay Rose (42)

 “HINDI ako magkakasakit,” sabi ni Gino at nanatili sa gitna nang malakas na ulan.

“Baka pagalitan ka ni Manang Rose. Halika na rito. Sukob na.’’

“E basa na ako. Okey na ako rito.’’

“Bahala ka na nga. Tena na.’’

Naglakad sila. Nasa ulanan si Gino samantalang naka-payong si Eliz.

Maya-maya tumila na ang ulan at sumikat ang araw.

“Sayang ang sarap pa namang maligo.’’

Nagtawa si Eliz.

“Bakit hindi ka ba naliligo sa umaga kapag papasok sa school?’’

“Siyempre naliligo!’’’

“E bakit parang ngayon ka lang nakatikim maligo.’’

“Hindi naman. Masarap lang talaga at saka nakakaalis daw ng bungang-araw ang ulan.’’

“May bungang-araw ka?’’

“Oo—sa likod.’’

“Makati?’’

“Oo.’’

“Baka buni, jeh-jeh!’’

“Hindi ah.’’

“Joke lang.’’

Maya-maya natahimik si Eliz.

“O bakit ka natameme?’’

“Naisip ko na naman ang problema sa mama ko—naalala ko naman!’’

Hindi makapagsalita si Gino.

(Itutuloy)