Ahas sa Garden (336)

INIHANDA ni Brenda ang kanyang baril nang makarinig ng mga yabag. Basta may makita siyang tao, puputukan niya! Hindi na siya mag-iisip pa. Kailangang maunahan niya kaysa siya ang maunahan­. Kahit hindi siya sanay bumaril, siguro naman­ ay tatama rin siya. Ayon sa kanyang na­basa, basta itinutok ang baril, iputok ito nang iputok sa direksiyon ng kalaban. Wala nang asi-asinta. Ang asinta ay sa shoo­ting range lamang ginagawa at hindi sa aktuwal na laban. Si­guro naman bago siya mapatay ng mga hu­mahabol sa kanya, na­­katama rin siya.

Nawala ang mga yabag na narinig ni Brenda. Baka naman nagkamali lang siya sa narinig. Baka humihip lamang ang ha­ngin at may tinamaang bagay na bumagsak.

Pero nakiramdam pa rin siya. Baka bigla na lamang may sumulpot sa harapan niya.

Hindi siya lumilikha ng ingay. Maski ang paghinga ay pinigil niya. Mahigpit ang hawak niya sa baril. Ang baril na ito ang ginamit niya kay Jambo. Ibi­nigay ito sa kanya ni George. Hindi na sinabi kung saan ito nanggaling. Saka bigla niyang naisip si George. Kawawa naman. Na­dale agad ng mga pulis. Kung tutuusin, mas mabuti pa si George kaysa kay Jambo. Hindi siya iniwan ni George. Handa siyang tulungan­. Kawawa naman at ma­ikli lamang ang ka­ni­lang pagsasama.

Saka bigla rin niyang naisip si Alexis­. Bakit hindi man lang siya pinansin ni Alexis nang tawagin niya kanina. Tiningnan lang siya nito. Hayop­ din pala ang Alexis na iyon. Kung mabubuhay pa siya pagkaraan nito, ha­hanapin niya si Alexis at papatayin din niya. Tatawagin din niya ang pangalan at saka niya babarilin, ha-ha-ha! Pagkatapos… pag­katapos… magbabaril siya sa sarili.

Biglang may pumasok na dalawang lalaki --- mga PDEA agents.

Pinaputukan ni Brenda. Sunud-sunod!

“Hindi n’yo ako mahuhuli! Um! Um! Um!’’

Walang puknat ang pagbaril ni Brenda sa direksiyon ng dala­wang agents.

(Itutuloy)