Ang holen ng Diyos

Malaki ang mundo pero ito’y holen

sa kamay ng Amang lumikha sa atin;

maliit man ito’y kaiba ang dating

iba’t ibang kulay masarap hipuin!

Ang ating daigdig talagang kaiba

namumukod tangi sa kulay at ganda;

kaya natutuwa itong Diyos Ama

na laging hawakan sa tuwi-tuwina!

At isang araw nga itong ating mundo

kanyang pinaikot na parang turumpo;

natuwa pa siya na ipasok ito

sa baywang na bulsang lalagyan ng relo!

Habang nasa bulsa ang ating daigdig

ang ramdam ng Ama ito ay nag-init;

kinuha ng Ama at kanyang nilinis

subalit dumulas nahulog sa tubig!

Ang tubig ay bahang nagdulot ng lagim

sa ting naroon sa loob ng holen;

mga lungsod, bayan na tahanan natin

tayong mga tao ay nagsidalangin!

Dalangin ng tao’y narinig ng Ama

kaya dali-daling holen ay kinuha;

hinango sa tubig at pinunasan pa

kaya itong mundo ay lalong gumanda pa!

Ang bundok, ang dagat, ang langit at lupa

sa ating daigdig kulay na magara;

sa tuwa ng Diyos holen ay ginawang

pangunahing bato sa singsing ng Ama!