Ahas sa Garden (422)

Nang mapagod sa paglalakad sina Ale­xis at Nicole, ipinasya nilang magpahinga sa ilalim ng punong­kahoy na nasa dakong itaas ng taniman ng mga gulay. Mula roon, tanaw nila ang dinaanan sa iba­ba pati na ang ilog na nagsusuplay ng tubig sa farm. Mas magandang tanawin ang taniman ng gulay mula sa kanilang kinauupuan.

Magkahawak-ka­may sila habang nakaupo.

“Alam mo Love, hindi ko akalain na hahantong sa ganito kasaya ang buhay ko. Akala ko, wala nang pag-asa mula nang tumakas ako noon sa nagpapasok sa akin sa club para maging dancer. Hindi ko akalain na ang pagtakas kong iyon ay sa kamay mo pala ako babagsak at matutupad ang mga pangarap.

“Dahil sa’yo kaya ako makakatapos ng pag-aaral at nagka­roon ng trabaho para masuportahan ang sa­rili. At ngayon, mag­papakasal pa tayo. Alam mo, Love, parang nananaginip ako. Hindi ako makapaniwala. At lalong hindi ko malilimutan ang gi­nawa mong pagliligtas sa akin sa addict na nagtangka akong gahasain. Ang pangya­yaring iyon ang lalong nagpatibay na talagang mahal na mahal mo ako. Itinaya mo ang buhay mo para ako mai­ligtas. Naiisip ko, paano kung hindi mo ako sinundan o hinanap ng gabing iyon. Baka… ba­ka kung ano na ang nangyari sa akin. Ma­­raming salamat Love. Ngayon lang ako makakapagpasalamat sa’yo.’’

Pinisil ni Alexis ang palad ni Nicole.

Gumanti ng pisil si Nicole.

Humilig si Nicole sa balikat ni Alexis.

Damang-dama nila ang wagas ng pag-ibig sa isa’t isa.

Walang makakapantay sa nadarama nilang pagmamahal­. Ayaw na nilang ma­tapos ang sandaling iyon.

Ayaw nilang mag­hiwalay pa.

“Nasasabik na ako sa araw ng kasal natin, Nicole. Parang hindi na ako makaka­paghintay.’’

Napangiti si Nicole.

“Nakapaghintay nga tayo nang matagal ngayon ka pa ba maiinip?’’

“Para kasing ang tagal pa.’’

“Malapit na!’’

Pinisil muli ni Alexis ang pa­lad ng kasintahan.

Hanggang magkatinginan sila.

Inilapit ni Ale­xis ang mukha sa pisngi ni Nicole.

Hinalikan niya si Nicole.

(Itutuloy)