Wheelchair (97)
NANG mag-alas otso ng gabi, narinig ni Tito Mon ang mahinang katok sa pinto at ang pagtawag ni Jong. Nakahinga nang maluwag si Tito Mon.
Tinungo niya ang pinto at binuksan.
“Ginabi ka na naman, Jong. Kanina pa ako nag-aalala sa iyo.’’
“Tinapos na po namin ang requirements para makasama sa graduation next month, Tito. Last na ngayon. Mahigpit po kasi ang eskuwelahan at lahat nang estudyanteng magtatapos ay kailangang kumpleto ang requirements. Hindi pipirmahan ang mga papers.’’
“Ibig sabihin hindi ka na gagabihin sa pag-uwi simula bukas?’’
“Opo Tito.’’
“Mabuti naman. Nag-aalala kasi ako dahil paborito ka pa naman ng mga holdaper. Kahit na marunong ka ng self defense ay hindi rin dapat maging kumpiyansa. Paano kung may baril ang holdaper? Maraming kriminal ngayon.’’
“Nag-iingat po ako Tito. Bukas, maaga na akong uuwi.’’
“E si Pam, ginagabi rin?’’
“Opo, sabay kaming umuuwi.’’
“Inihahatid mo ba siya?’’
“Kanina po hindi dahil sabi ni Pam, kaya na niyang umuwing mag-isa. Baka raw po gabihin din ako kaya hindi na nagpahatid.’’
Napatango na lang si Tito Mon.
KINABUKASAN, makaraang umalis si Jong patungo sa school ay naghanda na si Tito Mon para mamalimos.
Nilagyan niya ng benda ang hita at binti para magmukhang putol. Nanghihinayang siya sa kikitain kaya ipagpapatuloy niya ang pamamalimos hanggang sa kumita nang sapat para sa graduation ni Jong sa susunod na buwan. Pagka-graduate ni Jong at makapagtrabaho, tigil na talaga siya sa pamamalimos.
(Itutuloy)
- Latest
