Nangita ko og merkado alang sa hinanaling kalipay. Kini mao ang iyang giyawyaw sa dayon na niyang katulog human siya mahubog. Hilumon siya nga tawo buotan kun buot hunahunaon. Sige pud siya og simba ug matinud-anon nga bana ngadto sa iyang asawa ug mapinanggaong amahan ngadto sa iyang mga anak.
Apan sa dihang ang iyang asawa nakasala kay lagi gilaay na kaayo sa ilang kinabuhing kabus mao nga mikuyog kini sa iyang boss.
Ang bana nga wala makadawat ning maong hitaboa ang naningkamot nga mahikalimot mao nga sa bino siya nabilanggo.
Gani nahikalimot siya pagkaon ug sa pag-atiman sa iyang mga anak. Depresyon kini ang iyang nasinati sa iyang kinabuhi. Usa ka buntag niana, nahigmata siya sa dihang mihilak ang gamay niyang bata. Tingali gigutom kay wala man kini panihapon.
Ang iyang laing anak sayo nga mibangon aron maninda og budbod aron sila makakaon. Nahigmata siya sa kamatuoran nga dili diay tanang daklit nga kalipay magdala og katagbawan. Adunay kalipay nga magdala og kalaglagan. Nibangon siya ug nanghilam-os dayon nagluto.
Sa iyang hunahuna iyang nakita nga dunay mas labaw pa sa iyang depresyon ug kini ang iyang mga anak nga bugtong bahandi lamang sa iyang kinabuhi. Sa kalit nabukas ang pultahan sa yano nilang pinuy-anan nibalik ang asawa nga maluibon inubanan ang dahunog sa bakhong mabasulon.
Nahuptan man tuod ang hinanaling katagbaw apan dili diay kabayran og salapi ang kamingaw. Bugtong mga bakho ang nisibaw sa mingaw nilang paraiso. Ang pagtulon-an mao: “Ang bugtong paagi sa pagsulbad sa suliran dili ang pagkagiw gikan niini kondili ang pag-atubang niini bisan pa man kun sakit kini sination!”