Gula 143
Gipasiga ko ang akong cellphone aron masayod si James kun hain dapit ko naghigda. Miduol dayon siya sa akong nahimutangan.
“Wa kahay nakamatikod nimo sa dayon mo’ng paingon nganhi?” gipangutana ko siya sa tingog nga maguwang lang og diyotay sa hagawhaw.
“Wa,” mubo’ng tubag ni James. “Nahinanok na si Mama sa akong pagkanaog.” Gigakos ko ni James.
Samtang nag-akob ang among mga ngabil, ang mga kamot ni James nagpahigayon sa pagpanangtang sa mga salimbong sa akong lawas.
Unya iya kong gipahigda. Pagkahuman, ang iyang gisul-ob na usab maoy iyang gipanangtang.
Mikuyanap gilayon sa akong kalawasan ang kalalim sa pagana nga gihimo ni James. Ug unya gibati ko na ang kahinam nga angkunon na ‘sab ko ni James.
Apan wala nako apuraha si James. Nasayod siya sa iyang gibuhat nako busa gipasagdan ko lang siya. Mag-agad lang ko kaniya.
Mamalhin ta ubos,” sugyot ni James. “Sa salog ba. Hapinan lang nato’g banig.” Tuod man, namalhin mi ngadto sa salog nga semento.
Gihapinan ko kini sa akong banig. (Sumpayan)