Ang kasalanan namin ni Luningning(36)

MARAMI na akong nabalitaan na nama­tay sa panganganak. At ang mga nadidis­grasya raw ay ang mga may edad nang nabuntis. Nahihirapan daw ilabas ang bata. At si Luningning ay may edad na. Lampas na siyang kuwarenta anyos.

Napabuntunghini-nga ako sa isiping iyon. Naghahalo ang kaba. Paano kung ma­matay si Luningning sa panganganak at makaligtas ang bata?

Siguro ay karani­wan na lamang sa mga katulad kong nakagawa ng kasa­lanan na ipanalangin na mawala ang ka­sangkot sa problema? Siyempre kung ma­mamatay si Luning­ning ay kasama ring maililibing ang aming lihim. Hindi na mala-la­man ni Gina ang nang­yari at mana­natili ang mataas na pagti­ngin niya sa akin. Hindi na siguro ako ma­baba­gabag dahil wala na ang taong kasama ko sa pag­gawa ng kasala­nan.

Kung ganoon ang mangyayari ay tiyak na maiiwan sa amin ang bata. Magiging tunay   na anak namin. Walang kamalay-malay si Gina na ang inaalagaan ay tunay kong anak.

Subalit agad ko rin namang binawi ang pa­nalangin na sana ay may masamang mangyari kay Luningning sa pa­nganganak nito. Huwag naman. Kawawa naman si Luningning.

Walang nangyari kay Luningning pero nahi-ra­pan ito at ayon kay Gina ay nanganib ang buhay. Dahil nahihira­pang ila­bas ang bata, minabuti na ng mga doctor na ida­an sa cea­sarean section si Lu­ning­ning. Masama raw ang posisyon ng bata kaya nahihirapang ila­bas.

“Diyos ko po, awang-awa ako kay Luning-ning noong nagle-labor siya. Parang malala- got na ang hininga niya sa hirap.”

Hindi naman ako ma­kapagsalita pero gusto ko nang itanong kung ano ang itsura ng bata. Excited na rin yata ako.

“Pinapirma ako ng doktora sa isang papel na katunayan ay pinahi­hin­tulutan ko ang pag-ceasarean sa kanya.”

“Okey na naman siya ngayon,” tanong   ko na kunwari ay wa-lang interes.

“Nasa ospital pa at baka sa makalawa pa ang labas.”

Wala na akong ma­isip na maitanong kay Gina. Gusto ko na sa­nang itanong ang bata pero siya na ang nag­balita ukol dito.

“Ay Diyos ang cute ng pamangkin ko. Hala­tang guwapo paglaki. Nakikita ko nang me itsura kahit na baby pa.”

“Pare-pareho naman ang mukha ng baby di ba paano mo natiyak   na guwapo?”

“Basta alam ko, Rico.”

“Sige naniniwala na ako.”

“Siguro guwapo ang nakabuntis kay Luning­ning. Siyanga pala, sa­sabihin ko kay Luning­ning na sakali at mag-kita sila ng walanghi­yang lalaki e huwag     ni­yang ipakikita ang bata.”

Hindi ako nagsa­salita. Hinayaan kong magsalita nang mag- sa­lita. Galit si Gina sa lalaking nakadisgrasya kay Luningning. Napa­pa­lunok lang ako kapag nagsasalita nang ma­anghang si Gina.

“At halimbawa na      si Luningning ay ma­tuloy muli sa pagsa-Saudi at iiiwan sa akin ang bata, huwag mag­kaka­mali na pumunta ang hayop na lalaki at ipa­gugulpi ko siya sa mga tambay sa la­basan.”

Napalunok ako.

“Pero sana ay huwag nang magpakita ang lalaki. Kasi baka magulo lamang ang buhay ni Luningning. Ang alam ko, masaya na si Lu­ning­ning sa ganitong buhay na may anak na palalakihin. Sinabi niya ilang araw bago makapanganak na ang anak na lamang ang tangi niyang liga­ya. Wala na raw iba pa.”

“E di siguro hindi na siya magsa-Sau­di?”

“Ewan ko lang. Baka ituloy din niya ang balak kasi saan naman siya kukuha nang itutustos sa bata.”

Naisip ko, dapat   na akong maghanda sa aking balak na pagre-resign.

(Itutuloy)