Ninong (114)

KINABUKASAN tu­ma­wag si Jigo. Maa­gang-maaga. Hindi pa ako nakakapag-almu­sal e nag-ring na ang cell phone ko. Hindi ko sinagot. Hinayaan kong mag-ring nang mag-ring. Nang mag­sawa ay tumigil din.

Hapon, dakong ala-una at nasa opisina ako ay tumawag na naman. Gaya ng dati, hindi ko sinagot. Hi­nayaan kong mag-ring. Naka-set naman iyon sa silent mode kaya maski ang mga kasamahan ko ay hindi maririnig. Hinayaan kong magsawa sa pag-ring. Tumigil din. Kapag nag-ring uli, ganoon uli ang gagawin ko. Hindi ko siya sasagutin kahit na ano ang mangyari. Lalong nadagdagan ang pagdududa ko na may masama siyang tangka sa akin. Alam na niya ang nangyari sa amin ni Diana at gagan­ti siya. Kung nagawa ni­yang ipapatay ang asa­wa, ako pang kalaguyo ang hindi? At siya mis­mo ang gagawa niyon. Ka­pag napatay niya ako, maaaring sumibat na siya pauwing Pinas. Malay ko ba kung na­kahanda na ang passport niya. Lilipad na lang. Siguro, lalasunin niya ako. Hahaluan niya ng lason ang kakainin kong kabsa. O kaya ang soft­drink. Kapag bumubula na ang bibig ko, saka siya sisibat. Style niya bulok. May ganun nang nangyari rito. Hindi niya ako malalansi. Siyem­pre nagpakita siya ng kabaitan sa akin nung magkita kami para nga naman hindi ako mag­kahinala. Hindi pa siya handa noon kaya wa­ lang nangyari. Nga­yon, tiyak na handa na siya. Buo na ang planong paghi­hi­ganti sa akin.

Tumawag uli si Jigo dakong alas-tres ng hapon. Naghahan­da na kami sa pag-uwi. Hang­gang alas-tres lamang ang tra­baho namin. Pero hindi ko rin sinagot. Pinati­ gasan ko na ta­laga.

Pero kasunod ng pagtawag niya ay   ang text na aking na­tang­gap.

“Ninong, me ibibi­-gay akong pera. Mag­kita tayo sa Batha, 7 p.m. mamaya. Paa­lis na ako punta Ca-na­da…”

Hindi ako makaki­los sa kinatatayuan.

(Itutuloy)