Alaala ng kahapon

Sa dalampasigang maalong dagat

tinanaw kita na isang pangarap;

habang dumarampi ang hanging habagat

parang nadarama ang iyong paglingap!

Sa tinatapakang mataas na talon

tinatanaw mandin ang nangyari noon;

magkaakbay tayong doo’y nanununton

at sa munting lawa’y sabay kung tumalon!

Sa tabi ng batis na tinutunghayan

mga paa nati’y kay limit naghabulan;

at ang halakhak mo kung nagtatampisaw

wari’y mga bulang lumubog lumitaw!

Sa sinasandigang malapad na sanga

pilit binibigkas ang tuwa at saya;

ang mga gunitang doo’y naukit na’y

puso mo’t puso kong ating pinag-isa!

Sa kawayang-tulay na nakapalantok

sa sapa ng nayon at kanugnog pook

doon ay kay dalas nating tinatarok

ang nasa’t damdamin ng kanitang loob!

Sa nilalakarang makitid na landas

na kung nagtatago’y ating binabagtas-

sa lamig ng hangi’y nilalanghap

ang dulot ng iyong dulot na pagliyag!

Sa munting bisitang saksi sa suyuan

at siyang sumaksi sa ating sumpaan-

sa harap ng Diyos na nakabayubay

ikaw na mahal ko’y di na masilayan!

Ikaw na gunita ng isang kahapon

ay lalaging ikaw sa habang panahon;

ang bawat sandaling sa iyo’y naukol

ay babaunin ko sa aking pagyaon!