Gula 31
Maayo kay dili kaayo daghan ang mga estudyante sa sulod sa library niadtong tungora. Didto sab mi si Crisanta mopahimutang sa nasuok nga bahin sa library aron magkasulti gyud mi’g maayo.
“Sorry sa nahitabo, ha,” giingnan ko siya.
“Okey lang,” nagkanayon si Crisanta. “Ako man gani ang angay mangayo’g sorry nimo.”
“Ngano man?” Gipakunot ko ang akong agtang.
“Siyempre,” niya pa. “Wa ko man ikaw tumani sa gusto mong mahitabo.”
“Okey lang. Nakasabot ko nimo.”
“Sorry gyud kaayo, Jose. Unsaon nga di man gyud nako maagwanta. Mora’g mamatay ko sa kadako nianang imong kargada.”
“Sagdi lang. Basin sa sunod mahinayon na gyud.”
“Di na ko, uy. Mora’g may phobia na ako niana.”
“Ayaw’g phobia-phobia diha. Kun kita ang magkadayon, kinahanglan man gyud nga ato ning pasudlon diha sa imoha.”
Wala motingog si Crisanta.
“Duna diay koy ihatag nimo,” giingnan ko siya.
“U-unsa kana?” Nakapangutana siya.
Gikuha ko ang gamay’ng plastik nga akong gisuksok sa bolsa sa luyong bahin sa akong karsones. Gitunol ko kini kaniya.
“Unsa man ni?” Pakisayod ni Crisanta sa wala pa modawat.
“Ang imo ning underwear,” maoy akong tubag. “Nalimtan nimo didto sa payag. Nia, giputos nako’g plastik aron dili mabisto kun may makakita.”
“Imo na lang kana,” ni Crisanta pa. “Basin pag mawagtang ang imong mga bugas-bugas tungod niana.”
Nahikatawa ko sa gisulti ni Crisanta. -- Sumpayan pa