Usa lang kini ka tipik sa mga balaod sa kinaiyahan, kun buot kita nga molambo niining kinabuhia. Magbaton kita sa kaugalingon nga sa kanunay mamintin ang kainit sa paglaum nga dili mapagngan o maluya, ang nagdilaab nga tinguha, aron pagseguro nga makab-ot gayud ang katumanan sa pangandoy. Dinhi inanay nga ma-develop ang kahinam nga anihon ang kalampusan.
Kun wala kita niini mahimong taphaw nga mahulog sa wala’y kapuslanan ang mga kusog nga gipuhonan sa pakigbisog. Huyang sa pailob nga mubo la’g lahutay. Sa kinabuhi daghan ang mosungag kanato nga sa hadla pa lang sa pagsulay modayon og kurog nga mapuypoy sa kabugnaw. Kun wala’y kainit nga maisugon nga isukib sa mga panlimbasug nga mao ang nagdilaab nga tinguha.
Kanus-a man dili ka gayud makalahos sa imong padulngan nga pagdaug sa kinabuhi. Nagkinahanglan ka niini nga hugtanon ug imong ibakos aron nga dili kini molugak. Nagsilbi nga sugnod nimo kini nga mahimo ka nga labing gamhanan sa imong pakigbisog.
Ang nagdilaab nga tinguha mao ang mopaislag sa mga kahadlok ug mga negatibong mga lakang nga kun malukapa ka man kaliboan ka higayon ka nga mobangon wala’y pagtagam sa gihapon gisakit ang kaugalingon nga malipayon kay nasayud siya nga muabot gayud ang higayon nga siya magmadaugon.
Ingon ini ang makita nato sa tawo nga wala’y pagkupas dili halos maka-ginhawa basta may ikahunat pa, dili mahadlok morisgo. Magkalisud man kun makita na ang kahayag nga siya kaugtason na, himoon ang pagkamang bisa’g mapangos, mopadayon kini sa pagkab-ot sa iyang nagdilaab nga tinguha.