Krema (4)

“MAKAKATIKIM uli ako ng ginataang manok na native, Tiyo,” sabi ni Lex.

“Oo. Marami akong native na manok. Ang patuka ay walang kemikal. Hindi katulad sa Maynila na ang kinakain mo ay fried chiekcn na bugbog sa kemikal.’’

“Oo nga Tiyo.’’

“Kaya nga gusto ko rito sa Villareal. Ang kinakain ko ay walang halong kemikal.’’

“Parang gusto ko na ring dito tumira, Tiyo.’’

“Putang-ina! Baka bindi mo makaya. Wala pang computer dito. TV at cell phone may ilan-ilan. E sanay ka naman sa luho di ba?’’

“Hindi Tiyo Mon. Simple lang ako.’’

‘‘Ang ganda kamo ng trabaho mo e titira ka rito.’’

‘‘Pag nagretiro ako gusto ko rito.’’

“Putang-ina, mag-asawa ka muna.’’

Napangiti lang si Lex.

Maya-maya ay tinawag ni Tiyo Mon ang asawang si Krema.

‘‘Krema, luto ka na ba Mahal?’’ sabing malambing.

“Oo. Luto na,” sagot ni Krema. Maliit ang boses nito. Halatang nene pa.

“Maghain ka na, Mahal. Nagugutom na itong bisita natin.’’

“Sandali lang.’’

Pumuwesto na sa mesang kawayan sina Lex at Tiyo Mon.

Maya-maya pa, naghain na si Krema. Inuna ang ginataang manok. Humalimuyak ang bango. Nangingintab sa gata na may luyang dilaw ang putahe.

“Ang bango ano, Lex?’’

“Oo Tiyo. Magkakamay ako.’’

“Sige.’’

Sunod na inhain ni Krema ang umuusok na kanin. Mabango. Halatang bagong ani.

“O sige kain na tayo. Kumain ka na rin Krema.’’

“Mamaya na ako. Sisilbihan ko kayo.’’

“Siyanga pala Krema, ito si Lex, pamangkin ko.’’

Tumingin si Krema kay Lex.

‘‘Hi. Ano bang itatawag ko, Tiya Krema?’’

“Krema na lang,’’ sabi ni Tiyo Mon. (Itutuloy)