‘Marry the man who will help you to the bathroom’

TITULO ito ng  artikulo sa isang web site. Ginaya ko lang. Hindi ko isinalin sa Tagalog dahil mababawasan ang emosyon. May mga pangungusap na mas mabuting manatili sa English upang hindi mabago ang original feeling na ibinabahagi nito.

May boyfriend na ako ay may lalaki pa ring nanliligaw sa akin. Siyempre, nagkaroon ako ng “ganda-gandahang” feeling kaya hinahayaan kong ligawan ako. Ang palusot ko sa nanggagalaiting boyfriend ay…Anong gagawin ko, siya ang nagpupumilit manligaw.

Isang araw, naisugod ako sa ospital. Actually, isinugod ko ang aking sarili sa PGH. Masakit na masakit ang aking tiyan. Nasa probinsiya ang mga magulang ko. Nasa school ang mga kapatid ko. Si Boyfriend lang ang puwedeng hingian ng tulong ng mga sandaling iyon. Tinanggihan ako sa PGH, wala na raw available bed kaya ang nagdesisyong dalhin ako sa pribadong ospital ay…sino pa…ang dakilang boyfriend. Siya rin muna ang nagbayad sa downpayment ng ospital.

Isang araw pa ang lumipas bago nakaluwas ang aking ina. Ang mga kapatid ko naman ay may pasok sa trabaho at school kaya pasulpot-sulpot lang sa ospital. Mula umaga hanggang magdamag ay si Boyfriend muna ang nagbantay sa ospital. May nakakabit sa akin na dextrose kaya kailangang may tutulong sa akin papuntang toilet. Si Boyfriend ang buong tiyagang umaalalay sa akin hanggang toilet. Damang-dama ko ang pagmamahal niya.

Buong kaartehan kong sasabihan ito nang: “Tumalikod ka, baka masilip mo!” Tatalikod nga, pero humahagikgik. May mata rin daw siya sa likod ng ulo.”

Sa ilang araw na pagtigil ko sa ospital, nabuo sa isipan ko kung kaninong lalaki ako magpapakasal. Pinatigil ko na sa panunuyo ang makulit na manliligaw. Sabi ko, magpapakasal na kami ng aking boyfriend kahit wala namang sinasabi sa akin at hindi ko tiyak kung plano nga niyang pakasalan ako. Naging “asyumera” lang ako.

Ang lalaking umalalay sa akin hanggang toilet ay ang lalaking ama ng mga guwapo kong anak.