Sa tanto nga paghanduraw ni Arthur kang Shane, takulahaw lang siya nga gidagit katulogon. Wala niya damha nga gidamgo pa gayud niya ang dalaga.
Ang pagkanta ni Shane og Sayang maoy iyang gidamgo. Nagsultihanay sila ug gipangutana ni Art ang dalaga kun unsay kahulogan nga gikanta man niya ang maong awit.
Wala siya tubaga sa dalaga nga masabot kaayo ni Art nga tugob sa kasubo ang iyang panagway. “Unsay buot ipasabot nimo sa pagkanta nimo niadtong maong awit? Unsa Shane?” ni Art.
Misinggit pag-ayo si Art tungod kay gitawag niya ang dalaga nga midagan pahilayo kaniya. “Shane! Shane, Ayaw ko’g biyai!” naghangos si Art nga nakamata sa kusog nga tuktok sa pultahan.
Ang inahan diay ni Art maoy nanuktok sa pultahan. Giablehan ni Art ang pultahan. “Naunsa ka ba nga pwerte man nga kusoga nimo nga nakasinggit ug nagpanawag ka’g ngalan sa babaye?” matud sa inahan.
Gipiyong ni Arthur ang iyang mga mata ug miginhawa siya’g lawom. “Wala’y kaso Ma, nagdamgo ra ko,” gipasabot ni Art ang iyang mabalak-ong inahan.
Miadto si Art sa kusina ug miinom og tubig. Sa iyang pagbalik sa kuwarto, dugay na kaayo siya nga nakabalik sa pagkatulog.
Wala dayon mahanaw sa iyang kaisipan ang iyang gidamgo nga tukma gayud sa matuod nga sitwasyon. Nakahukom si Art nga ugma, iyang pangutan-on si Shane sa kahulogan sa pagkanta niya’g Sayang. (Sumpayan)