Nakahukom g’yud ko nga moadto sa hotel nga giestahan ni agaw Paulo.
Tuod man, pagkagabii human sa akong klase, miadto ko sa hotel nga iyang giistaran. Gitultol nako ang room 103. Mi-buzzer ko. Pagkaabli na sa pultahan sa lawak, nakita ko si Paulo nga dako kaayo’g ngisi kanako.
“Sulod,” niya pa. Mihinay ko’g sulod. Gi-lock dayon ni Paulo ang pultahan. “Nanihapon ka na ba?” Gipangutana ko niya.
Yango ra ang akong gitubag. Unya namatikdan ko nga gitutokan ko ni Paulo. Miduko ko. Apan gigunitan niya ang akong suwang aron moyanghag ko atubang niya.
Unya kalit lang ko’ng gilayog sa akong ig-agaw. Gigakos ko niya ug giukoban ang akong ngabil. Milugnot ko aron makalingkawas sa hugot nga paggakos ni Paulo nako.
Apan kusgan kaayo siya. Gipugngan ko niya’g maayo. Gipugos ko niya’g pahigda sa kama.
“Ayaw na lang paglangas,” nagkanayon si agaw Paulo. “Mura ka man og karon pa makasuway og ingon niini. Makadaghan ko na maangkon ang imong pagka babaye busa dili ka na angay pa’ng magdiki-diki.”
“Maluoy ka, gaw,” nagkurog ang akong tingog. “Ayaw na intawon ko’g among-amongi. Di ka ba diay maluoy nako? Imo ko’ng ig-agaw, Paulo.” (Sumpayan)