Gula 8
Napahit ni Mayor Antigua ang iyang wait. Miliraw ang iyang mga mata sa palibot sa iyang lawak-buhatan. Unya miungot ang iyang panan-aw sa kisame. Daw may gipaabot siyang lilas nga mobadhas didto sa kisame nga nahimong puting tabil sa iyang handurawan. Unya naigking siya dihang mibagting ang telepono.
Gidali niya pagpunit ang awditibo. Gitubag ang nanawag. Si Max.
“Kumosta na ang inyong lakaw?” niya pa kang kansang panagway gihun-agan sa kahinam ug kaham-ot. “Hain na man kamo karon?”
“D-dia mi sa ospital, Mayor,” tubag ni Max.
“U-unsa?” mitungas ang iyang tingog. “Nag-unsa man mo diha sa ospital? Wa ba diay kamo moadto sa Punta aron pagdemolis sa kabalayan sa mga kabos nga lumolupyo didto?”
“Didto na kami gikan, Mayor,” ni Max pa.
“Nan, unya,” sa mayor pa nga gisignit sa kalibog. “Nganong naa man lagi kamo sa ospital?”
“Gihatod nako ang akong mga sakop nga nasamdan aron katambalan,” laktod nga tubag ni Max.
“H-ha?” gihakop siya sa kahikugang. “U-unsa man diay nahitabo?” -- Sumpayan pa