Kun dunay kuwang ang atong kinabuhi

Daghanan nato ang buot gyud unta mamahimong sufficient sa tanan natong pagahimoon.

 Buot gyud unta nato nga mamahimong mga tawong puno ug hingpit apan tungod sa mga panghitabo ug sa mga sirkumstansiya sa kinabuhi daghanan nato ang padayong nagpangita sa mga butang nga makahatag kanato sa kalipay nga dili  mahimong mabaylo sa kalipay nga kalibutanon. Apan dunay mga higayon nga nahimong idlas ang tanan alang kanato lisud, dili ba?

Nahinumdom nuon ko nga duna toy usa ka tawo nga buot makigkita sa usa ka monghe aron magpatudlo og daghang mga butang.

Sa dihang nagkita sila iya gyud dayong gipaila ila ang iyang kaugalingon kun kinsa siya, unsay iyang naabot, unsa siya kabantog ug unsa kataas ang iyang kinaadman nga kun buot hunahunaon dili na niya angayan pang magkat-on.

Hilom siyang gisud-ong niini. Human sa daghan niyang mga pamulong gipalingkod siya sa maong monghe ug gihatagan og baso. Iya kining gidawat. Nilakaw ang monghe sa makadiyot ug nagdala na kini og tubig. Gibubo kini sa baso hangtud nga kini niawas. Natingala ang maong lalaki sa gipakita sa maong monghe. Ang monghe nagkanayon: “Dili gyud kita makakat-on hangtud dili nato himoong haw-angan ang atong mga hunahuna ug kasingkasing…”

Emptiness is not nothingness, emptiness is richness. Sa akong personal nga bahin, mas maayo nga sa hinayhinay mohimo og seklusyon.

Seklusyon gikan sa kabanha sa palibot, sa mga tawo ug sa mga komentaryo. Ang paghimo sa ingon usa man ka self-care pud ilabina kun sa mga tawong toxic kita gilibotan.

Apan sa kinabuhing tawhanon ang makanunayong pagkat-on balaanon man. Dili kita angayang mahadlok kun kita tudloan, kay ang pagdawat sa maong pagpanudlo sa atong kinabuhi dako man og kahimoan.