Sa Piling ng Kalapati (20)

HABANG naglalakad si Ruth papasok sa school, si Mommy Donna ang nasa isip niya. Alam niya na kaya ito nagsisikap na mapagtapos siya sa pag-aaral ay para magkaroon nang magandang buhay at hindi matulad sa kanya. Kaya nga ayaw nitong pagtrabahuhin siya. Kailangang makapagtapos siya ng pag-aaral.

Sa himig ng pananalita ni Mommy Donna, siya ang tangi nitong pag-asa. Siguro, kapag nakatapos na siya ng pag-aaral at nakapagtrabaho ay saka niya mapipilit si Mommy Donna na tumigil na sa “trabaho” nito. Panahon na para ito magretiro.

Naisip din naman ni   Ruth kung bakit ayaw magtapat ni Mommy Donna nang may kaugnayan sa sarili nito. Ayaw sabihin kung mayroon pang ama at ina, o kapatid. Mula nang ampunin siya ni Mommy Donna, wala siyang nalaman kahit ano sa pamilya nito. At hindi nga siya nagtatanong. Hindi niya gustong panghimasukan ang personal nitong buhay. Pero siguro, darating din ang araw na magtatapat sa kanya si Mommy Donna.

Sa ngayon, wala siyang ibang pagbubuhusan ng panisn kundi ang kanyang pag-aaral. Hindi niya bibiguin si Mommy Donna.

ISANG gabi ng Linggo, akala ni Ruth ay hindi aalis si Mommy Donna. Pero nagtaka siya nang dali-daling naligo at nagbihis.

“Aalis ako, Ruth. Isara mong mabuti ang pinto.’’

“Opo Mommy.’’

Mabilis na umalis si Mommy.

Nagtataka si Ruth.

Bakit kaya bigla-big­lang umalis? (Itutuloy)