Desisyon

‘Animal gyud ni si Larry. Nangita gyud ni'g sakit sa lawas. Nakulangan sa akong pagkulata niya. Sobrahan na ang katabian ining tawhana dah. Patagmon ko gyud ni. Sobra pa sa babaye ang baba,’’ matud pa sa huna-huna ni Carlo.

“Carlo, ngano ka? Morag nagpangagot ka man gud?” pag-obserbar sa inahan sa ulitawo.

“Huh ha? Ahm,.wala ma oy,” tubag ni Carlo.

“Sige na, kuhaa na ang imong mga gamit. Mangadto na ta aron dili ta magabhian sa atong byahe paingon sa Ginatilan,” pagmandar sa inahan kang Carlo.

“Ma, mohangyo lang ko nga unya na lang ko mo-uban nimo, moapas lang siguro ko nimo sa Ginatilan,” ni Carlo pa.

“Dili mahimo. Kay basi’g madala ka sa hangyo sa imong amahan. Usbon nako, Carlo, wala kay maayong kaugmaon uban sa imong amahan. Nahadlok ko nga pagkasalawayon niya ang imong masunod.” Matud pa ni Gina.

“Ma, please. Karon ra ko mohangyo. Hatagi una ko’g panahon. Pasabton ko lang si papa. Isaad nako nimo nga mosunod ra ko nimo sa Ginatilan.” Matud pa ni Carlo nga mikupot sa kamot sa inahan. Nanghupaw una si Gina.

“Sige, pero sa sunod adlaw kinahanglang tua kana sa Ginatilan. Paaboton tika. Nakasabot ka?” ni Gina pa.

“Oo lagi ma. Isaad nako.” Pagsaad ni Carlo sa inahan.

“Dili na lang ko magdugay. Mogikan na ko karon paingon sa Ginatilan. Basta ha sa sunod adlaw, tua kana didto,” pulong pa sa inahan.

“Oo lagi ma..isaad nako,” matud pa ni Carlo. Tuod man, wala magdugay ang inahan ni Carlo, migawas kini sa kanhing panimalay. Igo na lang sa paglingo-lingo ang ulitawo. Gibati niini nga wala nay chancce nga magkabalik ang iyang mga ginikanan. Dili sab niya mabasol ang iyang inahan nga nakigbuwag sa iyang papa. Sobra man sab ang gibuhat gud sa iyang papa ngadto sa iyang mama, samtang wala sa Pilipinas, nanarbaho sa gawas sa nasud, miduwag laing team, dili lang kay kausa,dili na maihap sa tudlo ang pagpangabit ni Arturo. Bug-os na sab ang hukom ni Carlo nga moadto sa Ginatilan sigun sa gusto sa inahan niini. Paabton lang niya ang iyang papa aron makapananghid siyag tarong ug aron mapasabot niya kinig maayo.

Alas sais sa gabii, nakaandam na’g pagkaon si Carlo alang sa ilang panihapon. Pag-abot sa amahan gi-agda gilayon sa anak ang amahan. Nagdungan kini’g pangaon. Human sa panihapon, mihangyo ang ulitawo kun mahimo ba silang magsultihanay sa sala. Tuod man, miuyon si Arturo sa anak. Milingkud sa sofa ang amahan sa sala, ug milingkud usab si Carlo atbang niini.

“Unsa ba kanang gusto mo’ng pakigsultihan, Carlo?” Pangutana sa amahan nga mipislit sa remote control sa TV. Nanghupaw una si Carlo.

“Kuan pa.. hinaut nga makasabot ka sa nakab-ot kong desisyon.” Pagsugod ni Carlo sa buot nga isulti.

“Nakab-ot nga desisyon?”, ni Arturo pa nga busy sa pagtan-aw sa salida sa tv.

“Dinhi si mama ganihang buntag,” Matud pa ni Carlo. Napahunong si Arturo, gitan-aw ang anak.

“Unsay buot mong ipasabot?”, pangutana sa amahan kang Carlo.

“Kuan, maoy akong nahukman nga moapas ko kang mama sa Ginatilan. Nasuta man gud nako nga morag wala na gyu’y chance nga magkabalik pa mo si mama. Ug gusto sab kong makatilaw kun unsay kinabuhi didto sa probinsiya,” matud pa ni Carlo. Nanghupaw si Arturo, miduko ug namulong. “Biyaan ko nimo? Pasagdan nga mag-inusara dinhi? Mas-pilion pa diay nimo ang imong inahan kay nako, ha Carlo?”, matud pa sa amahan nga hinay ang pagkasulti, tono sa kasagmuyo tungod sa desisyon ni Carlo. (Sumpayan)