Faustine Jave Ybañez Papa

Sa among pag-abot sa Don Vicente Sotto Memorial Medical Centergimandoan kami sa guwardiya nga adto moparking sa luyong bahin sa hospital. Apan nahibulong ko nga kalit mikindang ang kotseng among gisakyan tungod gayud sa Mental Hospital. Sa akong pagsusi nasuta ko nga wala nay tuwerka ang usa ka ligid.

“Buanga Pre Oking, mao diay nga mikindang ang atong dagan, nahurot mag katangtang ang tuwerka sa usa ka ligid,” tug-an ko ni Pare Oking.

“Pasalamat ta sa Ginoo, Pre Martin, nga wa mahitabo sa dalan,” ni Pare Oking.

Gipangilugan ko nga naghunahuna sa gidangatan sa akong sakyanan. Kusog ang among dagan gikan sa lungsod sa Alegria. Nag-apas kami sa oras nga makabisita ni Pare Tobal sa hospital. Amo siyang kompare ug silingan sa lungsod sa Alegria.

“Unsaon na lang nato, Pre Oking, layo ra ba dinhi ang suki nakong mekaniko?” sukna ko nga nangita’g kasulbaran.

“Mangita lang ko’g  namaligya’g pisa sa sakyanan, Pre, aduna man kay hiraminta kita na lay taud,” sugyot ni Pare Oking.

Wa dayon namo himatikdi nga may pasyente sa Mental Hospital nga miduol namo. Mahigalaon siya nga misalga sa among panag-estorya.

“Mga amigo, unsa may inyong problema?” sukna sa  pasyenteng miduol namo.

“Among sakyanan bay dili na makadagan kay ang usa ka ligid wala nay nahabiling tuwerka,” pasabot ko.

“Sayon ra kana mga amigo kanang tulo ka ligid kuhai’g tagsa ka tuwerka ug itaud sa ligid nga way tuwerka.” pasabot sa pasyente.

Mikatawa si Pare Oking sa iyang nabati ug sa hinay nga tingog namulong “Gilupig man hinuon ta sa buang Pre.”

Wala nila hisayri nga nakadungog diay ang pasyente sa Mental Hospital.

“Buang bitaw pero gigamit ang utok!” (Kataposan)