Pugson ang pagtigum

Diha kadto’y nahinabi nako mahitungod sa pagtigum nga sarkastiko kaayong nikomentaryo nga gipaagi lang kunohay sa pasiaw. “Kulang pa man gani sa personal ko nga panginahanglan, unsa pa’y tigumon!.”

Hinoon, iya kadtong prinsipyo kay nasayod ko sa iyang pinansyal nga kapasidad. Dako’g suweldo apan nabulit sa paturagas, nga wala g’yud ko’y nakita sa iyang hinagoan sa panarbaho. Nalubong pa sa mga utang, ug naglisod na sa pagginhawa, nga maoy nakaingon sa paghikog sa iyang asawa.

Mao kini karon ang tema nato nga kinahanglan, pugson ang pagtigum. Magkat-on kita niini, ayaw paabota nga maleksiyon kita sa kasinatian sa uban, nga naglisod na nga makabangon. Hinoon, samtang buhi pa, duna pa’y paglaum.

Mentras may panahon, pangutan-on ang kaugalingon – “ngano ang uban makahimo, dili ba diay sab ko makahimo?”, unya hinuktoki ug pamalandonga. Ang tinuod, dili ipasikad kon dako o gamay ang kinitaan mo, kay pareho ra kini.

Ang gikinahanglan lang ang hugot nga pagtuo ug disiplina, nga duna’y panglantaw o mga pangandoy nga mahamugaway kita sa kinabuhi. Ihurot ang kusog nga molahutay sa  pailob ug sakripisyo alang sa katumanan niini.

Unsa ma’y madawat mo, iprayoridad ang paggahin alang sa Ginoo ug ang gahin sa pinugos nga pagtigum, dayon paigoa ang nahibilin sa uban mo nga panginahanglan. Lisud ni  sa pagsugod, mao nga hugta ang bakus sa pagtoo, nga dili molugak sa imong panaad nga makahimo ka gayud sa imong tahas.

Ihulog lang sa kalimot, ayaw pasipad-i nga mahilabtan kini sa imong kalisud karon, kay pagsulay kini kon unsa ka kalig-on sa imong pagpangandam, alang sa panahon nga dawaton mo ang katam-is nga balos sa pag-antos. Aron pagseguro niini, panangpit sa Kahitas-an nga buligan ka nga molampos.